'khaleeja, kenapa kau selalu tinggalkan orang, kadang-kadang tanpa alasan',
soalan itu, soalan yang sering ditanya oleh semua orang.
jika dilempar soalan itu pada muka aku,
pasti aku nervous.
umpama ingin menghadiri Perang Dunia ke-3 saja.
maafkan aku ya.
sebenarnya, aku takut.
takut ditinggalkan dahulu.
sebab itu aku selalu tinggalkan orang.
aku takut dengan perasaan kehilangan.
takut dengan perkataan hilang.
hilang itu umpama ahli sihir dalam cerita snow white.
yang telah meracunkan snow white dengan sebiji epal.
yang sanggup buat apa saja untuk membunuh snow white.
begitu lah hilang pada aku.
mungkin kerana dulu kala aku pernah menjadi kawan rapat dengan hilang.
paling rapat itu kami.
di mana ada aku, di situ ada hilang.
satu petang kami telah berjanji akan ke padang untuk main bersama.
selama sejam aku tunggu hilang tapi Tuhan saja lah tahu di mana dia berada.
hari makin gelap, aku balik.
keesokan harinya, aku dapat tau hilang jumpa kawan baru.
telah jumpa kawan baru sehingga lupa kawan lama.
sehingga sanggup hina aku depan khayalak ramai,
sehingga sanggup berpura-pura tak kenal aku.
janji-janji 'kawan selamanya' hilang itu semuanya bohong.
hilang telah mengkhianati aku.
aku benci pada hilang.
& sejak itu, kami tak pernah bertegur sapa.
walaupon sekali.
begitu lah hilang pada aku.
'khaleeja, kenapa kau selalu tinggalkan orang, kadang-kadang tanpa alasan',
soalan itu, soalan yang sering ditanya oleh semua orang.
jawapannya hanya dua perkataan,
hanya dua kata.
aku takut.